تفاوت استروبوسکوپی و لارنگوسکوپی | دو روش تشخیصی متفاوت

استروبوسکوپی و لارنگوسکوپی؛ دو راهکار تشخیصی موثر برای بیماری‌های حنجره

برای تشخیص بیماری‌های مرتبط با ساختار حجره و مشکلات تارهای صوتی از راهکارهای تشخیصی متعددی استفاده می‌شود. دو راهکار استروبوسکوپی و لارنگوسکوپی از جمله پیشرفته‌ترین روش‌های تشخیص این بیماری‌ها و ناهنجاری‌ها هستند. این دو روش هر کدام به‌شیوه‌های مختلفی اجرا شده و کاربردهای متفاوتی دارند. بنابراین در این مطلب تفاوت استروبوسکوپی و لارنگوسکوپی را از جنبه‌های مختلف مانند ابزار و فناوری، کاربردها و راحتی بیمار با یکدیگر مقایسه کرده‌ایم.

لارنگوسکوپی؛ یک روش تشخیصی عالی برای بررسی ساختار حنجره

تصویربرداری حنجره (لارنگوسکوپی) روشی است که با استفاده از یک لوله انعطاف‌پذیر یا سفت انجام می‌شود. در اصطلاح پزشکی به این آندوسکوپ، لارنگوسکوپ نیز گفته می‌شود. لارنگوسکوپ وارد بینی یا دهان می‌شود تا پزشک بتواند با استفاده از تصاویر دریافت شده از دوربین آن به بررسی حنجره و تارهای صوتی بپردازد. این روش برای تشخیص اختلالات تارهای صوتی و سایر مشکلات مربوط به حنجره استفاده می‌شود. لارنگوسکوپی در بررسی‌های لازم برای خارج کردن اجسام خارجی از گلو نیز کاربرد دارد.

با اینکه لارنگوسکوپی یک راهکار تشخیصی مفید است اما محدودیت‌هایی دارد. این روش می‌تواند برای بیمار کمی ناراحت‌کننده باشد، به‌ویژه اگر از آندوسکوپ سخت استفاده شود. علاوه‌براین، لارنگوسکوپی نمای محدودی از تارهای صوتی را ارائه می‌دهد. بنابراین این راهکار برای شناسایی دقیق ناهنجاری‌های مرتبط با تارهای صوتی چندان موثر نیست.

استروبوسکوپی؛ راهکاری برای بررسی عملکرد تارهای صوتی

اگر این سوال برای شما هم پیش آمده است که استروبوسکوپی چیست، باید بگوییم استروبوسکوپی روشی محبوب و کاربردی است که برای بررسی دقیق تارهای صوتی در حین تولید صدا یا گفتار به‌کار می‌رود. این روش معاینه به‌ویژه برای بیمارانی با مشکلات صوتی مانند صدای خشن کاربرد دارد. استروبوسکوپی همچنین به‌دلیل ایجاد ویدئوها به ویدئواستروبوسکوپی نیز شهرت دارد.

یک اصل مهم که به ابداع استروبوسکوپی منجر شده این است که تارهای صوتی هنگام تولید صدا به‌طور مداوم بین ۱۰۰ تا ۳۰۰ بار در ثانیه ارتعاش می‌کنند. هرچه فرکانس صدای تولید شده بالاتر باشد، ارتعاش تارهای صوتی نیز بیشتر خواهد بود. در استروبوسکوپی، یک میکروفون کوچک در امتداد گردن بیمار قرار می‌گیرد تا فرکانس ارتعاشات تارهای صوتی را ثبت کند. همچنین یک دوربین کوچک که می‌تواند از طریق بینی یا دهان وارد شود، دقیقا بالای تارهای صوتی قرار می‌گیرد. با استفاده از نور پالس‌دار یا همان فلاش‌های مداوم نور، تصویر ارتعاشات تارهای صوتی ضبط می‌شود. این روش به پزشک این امکان را می‌دهد که حرکت و ارتعاشات تارهای صوتی را مشاهده کرده و به شناسایی بیماری‌ها و ناهنجاری‌ها بپردازد.

تفاوت لارنگوسکوپی و استروبوسکوپی از نظر روش اجرا

برای معاینه ناحیه گلو در روش لارنگوسکوپی یک دوربین کوچک در انتهای آندوسکوپ سخت یا انعطاف‌پذیر قرار می‌گیرد. این ابزار به پزشکان امکان می‌دهد تا شرایط گلو را در حین فعالیت‌های عادی بیمار مانند تنفس، صحبت کردن، سرفه و یا بلعیدن مشاهده کنند. لوله مورد نظر را می‌توان از طریق بینی یا دهان به سمت حنجره هدایت کرد.

در لارنگوسکوپی از طریق بینی، از یک آندوسکوپ نازک و انعطاف‌پذیر استفاده می‌شود که با دقت از بینی عبور می‌کند و از مسیر پشت کام پایین می‌آید تا به گلو و حنجره برسد. این روش خود دارای دو نوع “لارنگوسکوپی فیبر نوری منعطف” یا “لارنگوسکوپی تراشه دیستال” است. مدل دوم کیفیت تصویر بهتری را به‌خاطر استفاده از تراشه دیستال ارائه می‌دهد. هر دوی این روش‌ها تکنیک‌های مشابهی دارند و از نظر تجربه بیمار تفاوتی میان آن‌ها وجود ندارند. بنابراین تفاوت آن‌ها فقط در نوع فناوری دوربین یا آندوسکوپ مورد استفاده است.

در لارنگوسکوپی از طریق دهان، ممکن است از یک ابزار آندوسکوپ زاویه‌دار و سخت استفاده شود. در این حالت، بیمار به حالت خمیده قرار می‌گیرد و چانه و صورتش به سمت جلو می‌آید. پزشک زبان بیمار را نگه می‌دارد و آندوسکوپ از طریق دهان وارد می‌شود. تصاویر به‌دست آمده در این روش بر روی صفحه نمایش رایانه نمایش داده می‌شوند.

در مقابل در روش ویدئواستروبوسکوپی از دوربین‌های خاصی استفاده می‌شود که تصاویر ویدئویی با حرکت آهسته را از تارهای صوتی ضبط می‌کنند. در این روش نیز می‌توان از آندوسکوپ‌های انعطاف‌پذیر یا سخت برای ورود به بینی یا دهان و ضبط تصاویر ارتعاشات تارهای صوتی هنگام تولید صدا استفاده کرد. تصاویر ضبط‌شده با حرکت آهسته قابل بررسی هستند و پزشکان از آن‌ها برای شناسایی ناهنجاری‌های موجود در حرکت تارهای صوتی استفاده می‌کنند.

تفاوت استروبوسکوپی و لارنگوسکوپی از نظر نوع فناوری

استروبوسکوپی و لارنگوسکوپی از دو فناوری متفاوت برای بررسی تارهای صوتی استفاده می‌کنند. در روش استروبوسکوپی از نور فلاش یا نور استروب و همچنین فناوری فیلم‌برداری با سرعت بالا استفاده می‌شود. در ضمن در این روش، تصاویر حرکات تارهای صوتی به‌کندی نمایش داده می‌شوند و این امکان را فراهم می‌کنند تا الگوهای دقیق حرکت و ارتعاش تارهای صوتی مشاهده شوند. در مقابل، لارنگوسکوپی از یک دوربین معمولی یا یک آینه برای مشاهده مستقیم و آنی تارهای صوتی استفاده می‌کند، اما لارنگوسکوپی نمی‌تواند حرکات سریع و جزئی را با همان دقت و جزئیات استروبوسکوپی نشان دهد.

تفاوت استروبوسکوپی و لارنگوسکوپی از نظر کاربرد بالینی

استروبوسکوپی بیشتر برای تشخیص اختلالات پیچیده‌تر تارهای صوتی مانند اختلالات میکروسکوپی و مشکلات جزئی در حرکات تارهای صوتی استفاده می‌شود. این روش به پزشکان اجازه می‌دهد تا تغییرات دینامیکی کوچک در تارهای صوتی را که ممکن است باعث مشکلات صوتی شوند، مشاهده کنند. از سوی دیگر، لارنگوسکوپی معمولا برای تشخیص مشکلات ساختاری بزرگ‌تر یا التهاب‌های آشکار در حنجره مورد استفاده قرار می‌گیرد و برای بررسی‌های اولیه یا کلی وضعیت تارهای صوتی مناسب‌تر است.

تفاوت استروبوسکوپی و لارنگوسکوپی از نظر دقت تشخیص

استروبوسکوپی به‌دلیل توانایی بالا در نمایش حرکت آهسته تارهای صوتی، دقت بسیار بالاتری در تشخیص مشکلات پیچیده و جزئی مانند لرزش‌های غیرطبیعی، ناپایداری‌ها و سایر اختلالات ریز حرکتی دارد. این ویژگی خصوصا برای تشخیص بیماری‌های صوتی خاص مانند نودول‌ها یا پولیپ‌ها حیاتی است. اما لارنگوسکوپی تصاویر را در زمان واقعی و بدون تاخیر یا کندی نمایش می‌دهد. اگرچه این تصاویر ممکن است نتوانند مانند استروبوسکوپی دقیق و قابل بزرگنمایی باشند اما دقت تصاویر برای بیماری‌های دیگری مانند مشکلات تنفسی، التهاب‌ها و… کافی است.

تفاوت استروبوسکوپی و لارنگوسکوپی از نظر راحتی بیمار

هر دو روش استروبوسکوپی و لارنگوسکوپی در بررسی تارهای صوتی و مشکلات حنجره کاربرد داند، اما تفاوت‌هایی در تجربه بیمار وجود دارد. البته باید بدانید که تجربه بیمار ارتباط مستقیمی با نوع آندوسکوپ یعنی انتخاب بین دو گزینه آندوسکوپ سخت و آندوسکوپ انعطاف‌پذیر در هر دو روش دارد. زیرا مدل سخت، ناراحتی بیشتری را برای بیمار ایجاد می‌کند. ولی در مجموع نیز راحتی بیمار عموما در روش استروبوسکوپی بیشتر است.

تفاوت استروبوسکوپی و لارنگوسکوپی از نظر زمان‌بندی و پردازش تصاویر

در روش استروبوسکوپی تصاویر با استفاده از نورهای فلاش و با سرعت بالا گرفته می‌شوند و سپس به شکل آهسته پخش می‌شوند. این فرآیند نیاز به زمان بیشتری برای پردازش توسط رایانه و تحلیل تصاویر دارد، اما دقت بالاتری را ارائه نتایج می‌دهد. در مقابل، در روش لارنگوسکوپی تصاویر را به شکل زنده و فوری نمایش داده می‌شوند، بنابراین به صرق زمانی برای پردازش نیاز نیست. با این حال دقت تصاویر به‌اندازه روش استروبوسکوپی نخواهد بود.

تفاوت استروبوسکوپی و لارنگوسکوپی از نظر نوع نور

در رویکرد لارنگوسکوپی از یک منبع نور ثابت استفاده می‌شود. این نور ثابت، تصویری ثابت از حنجره و تارهای صوتی را به پزشک ارائه می‌دهد. این تصاویر برای مشاهده ساختارهای آناتومیکی حنجره، تشخیص ضایعات و تومورها و ارزیابی میزان التهاب حنجره بسیار مفید هستند. با این حال، لارنگوسکوپی به‌تنهایی نمی‌تواند اطلاعات دقیقی در مورد عملکرد دینامیکی تارهای صوتی ارائه دهد.

نور مورد استفاده در روش استروبوسکوپی از نوع فلاش یا چشمک‌زن است که با نام استروب نیز شناخته می‌شود؛ این نور به شکل متناوب روشن و خاموش می‌شود. فرکانس این نور به گونه‌ای تنظیم شده است که با ارتعاشات تارهای صوتی هم‌زمان شود. این هم‌زمانی باعث می‌شود که تارهای صوتی به‌جای اینکه به صورت یک حرکت سریع و پیوسته دیده شوند، به شکل یک حرکت آهسته و لرزان نمایش داده می‌شوند. به‌عبارت دیگر، استروبوسکوپی با ایجاد یک نوع “اثر کند کننده” در تصاویر حرکت تارهای صوتی، به پزشک این امکان را می‌دهد تا عملکرد این اندام حیاتی را به‌طور دقیق ارزیابی کند.

تفاوت استروبوسکوپی و لارنگوسکوپی از نظر هزینه و دسترسی

با توجه به تجهیزات پیشرفته‌تر و زمان بیشتر تحلیل تصاویر در ، می‌توان انتظار داشت که هزینه آن بیشتر از لارنگوسکوپی باشد. همچنین ممکن است روش استروبوسکوپی فقط در برخی مراکز تخصصی و برای بیمارانی با نیازهای خاص در دسترس باشد. اما لارنگوسکوپی تجهیزات ساده‌تر و هزینه کمتری دارد و در بسیاری از مراکز درمانی در دسترس است.

چگونه بدانیم که به استروبوسکوپی یا لارنگوسکوپی نیاز داریم؟

به‌طور کلی اگر مشکلی در صدای شما وجود دارد که با اختلال در حرکت تارهای صوتی مرتبط باشد، استروبوسکوپی بهترین روش برای تشخیص است. در مقابل اگر مشکلی در ساختار حنجره شما وجود داشته باشد که با توده، زخم یا التهاب همراه باشد، لارنگوسکوپی روشی کاربردی برای تشخیص است. بااین‌حال توجه داشته باشید که انتخاب روش تشخیص برعهده پزشک است و حتی گاهی پزشکان ممکن است برای تشخیص دقیق‌تر هر دو روش را به‌کار گیرند.

کدام روش برای تشخیص اختلال عملکرد تارهای صوتی بهتر است؟

اختلال عملکرد تارهای صوتی (VCD) نوعی ناهنجاری مرتبط با حنجره است. این اختلال زمانی ایجاد می‌شود که تارهای صوتی به‌درستی عمل نمی‌کنند. این مشکل می‌تواند منجر به بروز مشکلات تنفسی، تغییر در کیفیت صدا و علائم دیگر شود. برای تشخیص VCD، پزشکان معمولا از هر دو تکنیک لارنگوسکوپی یا استروبوسکوپی استفاده می‌کنند. با این حال تمرکز روش استروبوسکوپی بر ایجاد تصاویر دقیق از تارهای صوتی، آن را به گزینه‌ای برتر برای تشخیص موارد اختلال عملکرد تارهای صوتی تبدیل کرده است.

استروبوسکوپی و لارنگوسکوپی؛ روش‌های تشخیص حرفه‌ای مشکلات حنجره

لارنگوسکوپی و استروبوسکوپی هر کدام دارای مزایا و کاربردهای مختلفی هستند. استروبوسکوپی برای بررسی اختلالاتی که نیاز به مشاهده دقیق و تحلیل حرکات تارهای صوتی دارند، مانند تشخیص ناهنجاری‌های جزئی در ارتعاشات و حرکات غیرطبیعی تارهای صوتی بسیار مناسب است. لارنگوسکوپی نیز بیشتر برای ارزیابی مشکلات عمده و آشکار حنجره مانند زخم‌ها، التهابات، یا تومورها مناسب است و برای بررسی‌های اولیه و عمومی از وضعیت حنجره به‌کار می‌رود.

سوالات متداول تفاوت های استروبوسکوپی و لارنگوسکوپی

استروبوسکوپی سریع‌تر انجام می‌شود یا لارنگوسکوپی؟

استروبوسکوپی معمولاً سریع‌تر انجام می‌شود نسبت به لارنگوسکوپی. در استروبوسکوپی، با استفاده از دوربین و نور استروبوسکوپی، تغییرات سریع و جزئیات حرکات تارهای صوتی به سرعت ثبت و بررسی می‌شود. در مقابل، لارنگوسکوپی به طور مستقیم به بررسی ساختارهای داخلی نای و حنجره نیاز دارد و ممکن است به زمان بیشتری برای انجام دقیق و کامل نیاز داشته باشد.

هزینه استروبوسکوپی بیشتر است یا لارنگوسکوپی؟

به طور کلی، هزینه استروبوسکوپی ممکن است بیشتر از لارنگوسکوپی باشد. استروبوسکوپی به تجهیزات خاص و پیشرفته‌ای نیاز دارد که هزینه بالاتری دارند. همچنین، تحلیل و پردازش داده‌های به‌دست‌آمده از این آزمایش نیاز به تخصص بیشتری دارد. در مقابل، لارنگوسکوپی با استفاده از ابزارهای نسبتاً ساده‌تر و در دسترس‌تر انجام می‌شود، که می‌تواند هزینه کمتری داشته باشد. البته هزینه‌های دقیق می‌تواند بسته به منطقه جغرافیایی و امکانات موجود متغیر باشد.

لارنگوسکوپی و استروبوسکوپی از نظر نور چه تفاوت‌هایی دارند؟

لارنگوسکوپی و استروبوسکوپی از نظر نوع و کاربرد نور تفاوت‌های عمده‌ای دارند:

1. لارنگوسکوپی: در لارنگوسکوپی، نور معمولاً ثابت و متمرکز است. این نور به وسیله لارنکسکوپ یا ابزار مشابه به ناحیه مورد نظر تابیده می‌شود تا ساختارهای داخلی حنجره و نای به وضوح مشاهده شوند. هدف اصلی تأمین دید مستقیم برای شناسایی مشکلات ساختاری و آسیب‌های ممکن است.
2. استروبوسکوپی: در استروبوسکوپی، از نور استروبوسکوپی استفاده می‌شود که به طور متناوب و با فرکانس بالا چشمک می‌زند. این نوع نور برای ضبط و تحلیل حرکات سریع و ارتعاشات تارهای صوتی در هنگام تولید صدا کاربرد دارد. نور استروبوسکوپی به این دلیل که تغییرات حرکتی را در زمان واقعی به تصویر می‌کشد، به تحلیل دقیق‌تر ویژگی‌های صوتی کمک می‌کند.